...

Felsefe yapcam; hayat işte hiç beklemediğiniz anda sırtınızda yük olmasına rağmen daha da  yük yükler fln diye de derdimi böyle anlatasım yok. Kpss zımbırtısı bi yandan, üds için daha bi İngilizceci hocayla konuşcaktım konuşmadım fln o öbürkü yandan, bi seminer için araştırma neym yapıyoz bu sağdan,  ve dedeme bakan yengemin ben artık bakmıycam siz bakın demesi de sol kroşe olmuş durumda evribadi.

Sol kroşeyi anlatıyım ben size. Benim dayım (annemin kardeşi) öldü. İki üç sene oluyo toprak göçüğü altında kaldı anlatasım yok nasıl öldü fln diye. Neyse dedem ve dayımın evleri bitişiktir. Anneanem öldükten snra dedem dayımlarda kalmaya başlamıştı. Dayım ölünce gelin yani yengem bakmaya başlamıştı. Dedem kuzenim evlencek diye buraya geldi annemin yanına ve yengemden pat telefon: ben artık babana bakmıycam alın biraz da siz bakın diye. O nası bi cümle bilmiyorum insanın sövesi geliyo da kadına da bişey diyemiyorum onun açısından bakarsak da kendi babası değil kocası ztn ölmüş kaç senedir de bakıyo kaldı ki bakmak zorunda değil ve sorun da değil biz dedeme bakarız, annemin babası sonuçta ve zaten insan yaşlanınca annesine babasına bakmalı bence . Ama olay şu. Dedemin memleketi orası; bağı var, bahçesi var adamcağız iki çıkıyo dolanıyo tanıdıkları gelip gidiyo köylü adam sonuçta seviyo evini, toprağını, ordan ayrılmak istemiyo. Geçen sene bize geldiğinde iki ay kalmıştı. Göndermedik biraz kalsın hem hastalığı bişeyi var mı diye baktıralım diye. Derken dedem “beni yollamazsanız kendimi balkondan aşşağı atarım” dedi. Mecbur yolladık tekrar köyüne. Biz şimdi komple ailecek gelin sana bakmıycakmış bundan snra bizde kalıcan demekten açıkçası tırsmaktayız. Annem nası söyliycem diye kara kara düşünüyo. Yaşlandıkça insanlar kırılmaya müsait oluyo nedense, kırılmasın üzülmesin istiyoruz ama yapcak bişey yok. Anlıycağın bebem bi bokluk var bu aralar üstümüzde çözemedim